حمید مصدق

من ندانم که کیم؟

                 من

                     فقط

                          می دانم

                                  که تویی

                                             شاه بیت غزل زندگیم...

دلم گم شده

در سینه دلم گم شده , تهمت به که بندم ؟

غـــــیر از تو در این خانه کســی راه ندارد

شراب سرخ چشم تو

شراب می دهند هان ، دو دست را سبو بگیر

دو دست را بلند کن ، بلند شو وضو بگیر

سبو وضو گرفته با ، شراب سرخ چشم تو

وضو گرفته با گلاب ناب سرخ چشم تو

بیا و سرمه ای به سایه های پلک شب بکش

تو سرخی انار را به لب بزن ، به لب بکش

عبیر و عود و مشک را سپند دانه دانه کن

چراغ داغ باغ را تجلی جوانه کن

طلوع دفع شمس را به صبح من غزل بگو

دو بیت از شکر بخوان ، سه مصرع از عسل بگو

به احترام نور او قیام کن ، قیام کن

در آسمان ترین زمین ستاره زد ، سلام کن

ساقیا

مست مستم ساقیا دستم بگیر

                          تا نیفتادم ز پا دستم بگیر

بر در میخانه با زنجیر عشق

                          بسته ای پای مرا دستم بگیر

دردمندم عاشقم افسرده ام

                          ای به دردم آشنا دستم بگیر

اوفتادم سخت در گرداب عشق

                          این دم آخر بیا دستم  بگیر

من که بر این سینهٔ چون آینه

                           میزنم سنگ ترا دستم  بگیر

رخساره ی ماهش

گفتمش بی تو چه میباید کرد؟

عکس رخساره ی ماهش را داد

گفتمش هدم شبهایم کو؟

تاری از زلف سیاهش را داد..

یک نگــاه

گفتم:چگونه می کُشی و زنده می کنی؟

از یک نگــاه کُــشت و نگــاه دگـر کــرد

ندارم باک

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

دوست

 گر مُخیّر بکنندم به قیامت که چه خواهی

دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را

بوسـه

گــر بوسـه بـر لبان او را حق کنـد حرام

بر جایگاهِ بوسه هایش بوسه می زنم

من غرقِ گناهم

با خـیالِ تـو به سر بردن، اگر هـست گناه

با خبر باش،که من غرقِ گناهم همه عمر