بگذار تورا بپوشم

بگذار تورا بپوشم

این بالاپوش خنک

این نسیم صبح گاهی

کفاف تمام عطشم را

در کویر لوت و برهوت

خواهد داد..

عشق است

از تو بارانی شدن عشق است

از لبانت موجو موسیقی

از صدایت عطر و ابریشم شدن عشق است

بوی فروردین عبارت از نگاه توست

میرسی بر من

ناگهان سرمی روم از تو..

چشم مست تو

شبها که چشم مست تو پرناز می شود

یعنی گره از کار دلم باز می شود!!

سراپا تو

گفت: چگونه ای؟

گفتم: حال خودت را از من می پرسی؟!

من سراپا توام!!..

بوسه

اخم می کنم

بوسه می دهی

بوتاکس می شود پیشانی ام...

ناز چشم تو

گفته بودی که چرا محو تماشای منی؟

و آنچنان مات که یکدم مژه بر هم نزنی؟

مژه بر هم نزنم تا که ز دستم نرود

ناز آن چشم تو به قدر مژه برهم زدنی

طرح اندام تو

طرح اندام تو انگیزه ی معماری هاست

دلت آیینه ایوان طلا کاری هاست

از این دنیا تو را دارم

از این دنیا تو را دارم

              که بسیاری

                 که بیداری

                     که با شمع غزلسوزت


تو از پروانه سرشاری

     تو از جنس گل و شبنم

          تو از باران

              تو از مریم

                 برای زخم شبهایم

                     تو مثل مرهمی مرهم


ببار ای ابر هم بغضم

         که دیوانی پر از سوزی

                   که نقاشی

                         پر از روزی


و من با تو نفهمیدم

          که باران

              از تو می بارد

                   نه آنکه

                      بر تو می بارد..

حوای من

با زیر مخالفی بگو بم بشوم

لبخند بزن مقابلت خم بشوم

تو یک کلمه بگو که حوای منی

امضا بدهم به تو که آدم بشوم

دوستت دارم

دوستت دارم پریشان‌، شانه می‌خواهی چه کار؟

دام بگذاری اسیرم‌، دانه می‌خواهی چه کار؟

تا ابد دور تو می‌گردم‌، بسوزان عشق کن‌

ای که شاعر سوختی‌، پروانه می‌خواهی چه کار؟

مُردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود

راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟

مثل من آواره شو از چاردیواری درآ!

در دل من قصر داری‌، خانه می‌خواهی چه کار؟

خُرد کن آیینه را در شعر من خود را ببین

شرح این زیبایی از بیگانه می‌خواهی چه کار؟

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن‌

گریه کن پس شانه ی مردانه می خواهی چه کار؟