سیمین

ستاره دیده فرو بست وآرمید بیـا

شراب ِ نور به رگ های شب دوید بیـا

ز بس به دامن اشک ِ انتظارم ریخت

گل سپیده شکفت و سحر دمیــــد بیـا

شهاب ِ یاد ِ تو در آسمان ِ خاطر ِ من

پیاپی از همه سو خط ِ زر کشید بیـا

ز بس نشستم و با شب  حدیث ِ غم گفتم

زغصه رنگ ِ من و رنگ ِ شب پریــــد بیـا

به وقت ِ مرگــــم اگر تازه میکنی دیدار

به هوش باش که هنگام آن رسید بیا

به گام های کسان می برم گمان که تویی

دلم ز سینه برون شد ز بس تپید بیـا

نیامدی که فلک خوشه خوشه پروین داشت

کنون که دست سحر دانه دانه چید بیا

امید ِ خاطر ِ سیمین ِدل شکسته تویی

مرا مخــــواه از این بیش ناامید بیا