مولانا

پوشیده چون جان می روی اندر میان جان من   

          سرو خرامان منی ای رونق بستان من

چون می روی بی‌ من مرو ای جان جان بی ‌تن مرو    

          وز چشم من بیرون مشو ای مشعله تابان من

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم     

          چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم    

          ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

بی پا و سر کردی مرا بی‌خواب و خور کردی مرا    

          در پیش یعقوب اندرآ ای یوسف کنعان من

از لطف تو چون جان شدم وز خویشتن پنهان شدم      

         ای هست تو پنهان شده در هستی پنهان من

گل جامه در از دست تو وی چشم نرگس مست تو     

         ای شاخه‌ها آبست تو وی باغ بی ‌پایان من